ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္

က႑မၺသရက္ပင္ ေစတီေတာ္ႀကီး အနီးအပါးရွိ ကားလမ္းမွ ေပ-၂၀ခန္႔အကြာတြင္ ေရကန္တခုရွိသည္၊ ထိုေရကန္သည္ သိပ္နက္ဟန္မတူ၊ ၂-ဧကေလာက္ က်ယ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္၊ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လယ္ယာမ်ားရွိသည္၊ ဤေရကန္ ကမ္းစပ္တြင္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ ေျမမ်ိဳခံရသည္။

အရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ေဒ၀ဒဟ ( ယခု-နီေပါ ) ျပည့္ရွင္ သုပၸဗုဒၶ သာကီ၀င္ႏွင့္ အမိတာ မိဖုရားတို႔မွ ဖြားျမင္ခဲ့ေသာ မဟာမ်ိဳး မဟာႏြယ္ပင္ျဖစ္သည္။ အမိတာသည္ ဗုဒၶ၏ခမည္းေတာ္ ကပ္လ၀တ္ျပည့္ရွင္ သုေဒၶါဒနသာကီ၀င္၏ ႏွမေတာ္ျဖစ္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍ အရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ညီအကို ၀မ္းကြဲေတာ္သည့္အျပင္ ယေသာ္ဓရာ၏ ေမာင္အရင္း၊ ဘုရားရွင္၏ ေယာက္ဖေတာ္၊ ရာဟုလာ၏ ဦးရီးေတာ္ျဖစ္သည္၊ ဤမွ် ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာပါသည္။

ဗုဒၶျမတ္စြာ သာသနာေတာ္ တည္ေထာင္ခါစ ေစာေစာကပင္ရွင္ေဒ၀ဒတ္ ရဟန္းျပဳခဲ့သည္၊ ဘုရားရွင္သည္ မိဂဒါ၀ုန္၌ ပထမ၀ါ ကပ္ေတာ္မူျပီးေနာက္ ေဒသစာရီ လွည့္လည္ေတာ္မူရင္း ရာဇျဂိဳဟ္မွတဆင့္ ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၁-ရက္ေန႔တြင္ ရဟႏၲာႏွစ္ေသာင္းႏွင့္အတူမိမိေမြးရပ္ေျမ ကပိလ၀တ္သို႔ေရာက္၍ ခမည္းေတာ္ အမွဴးျပဳေသာ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔အား တရားဓမၼ ေဟာျပေတာ္မူလ်က္ ကပိလ၀တ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူသည္။

ထိုမွတဖန္ ဒုတိယ၀ါကပ္ရန္အတြက္ ရာဇျဂိဳဟ္ဘက္သို႔ ခရီးျပန္လွည့္ခဲ့ရာ မလႅတိုင္း အႏုပိယနိဂံုး သရက္ေတာသို႔ ေရာက္ေတာ္မူသည္၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ဘဒၵိယ၊ အႏုရုဒၶါ၊ အာနႏၵာ၊ ဘဂု၊
ကိမိလ-သာကီ၀င္မင္းသား ၅-ဦး အခိုင္းအေစ ဥပါလိဆတၱာသည္တို႔ႏွင့္အတူ ရဟန္းျပဳခဲ့သည္၊ အျခားသူတို႔ တရားထုူးရ၍ အရိယာျဖစ္ေသာ္လည္း အရွင္ေဒ၀ဒတ္မွာမူ ပုထုဇဥ္ဘ၀ျဖင့္ စ်ာန္အဘိညာဥ္ကိုသာ ရသည္။

ေနာင္အခါတြင္ မိမိႏွင့္အတူ ရဟန္းျပဳလာသူတို႔အား လူအမ်ားက အေရးေပး ဆက္ဆံလွဴဒါန္းၾကသည္ကိုျမင္၍ အဇာတသတ္ မင္းသားေလးအား တန္ခိုးျပလ်က္ ဘုန္းႀကီးရန္ ႀကိဳးစားေတာ့သည္၊ အဇာတသတ္လည္း ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကို တကယ့္ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ ထင္မွတ္ကာ အႀကီးအက်ယ္ ကိုးကြယ္ေလသည္။

ဗုဒၶျမတ္စြာ ၀ါေတာ္ ၂၀-ေက်ာ္တြင္ == ငါကား ဘုရားတဆူလုပ္ကာ သံဃာကို ေခါင္းေဆာင္မည္-ဟု ၾကံစည္၍ သူ႔အား သံဃာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာ၀န္ လႊဲအပ္ရန္ ေတာင္းေလရာ ဗုဒၶက လက္မခံဘဲ ( တံေတြးစားသူ ) ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္ကို ( ငါ့ကိုေတာ့ ႏွိမ္သည္၊ သာရိပုတၱရာ ေမာဂၢလာန္တို႔ကိုသာ ခ်ီးေျမႇာက္သည္ ) ဟု ယူဆကာ ရန္ျငိဳးဖြဲ႔ေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ရရွိေသာ တန္ခိုးလည္း ကြယ္ေလသည္၊ ( တံေတြးစား ) ဟု ဗုဒၶမိန္႔ေတာ္မူရင္းမွာ မတရား ရေသာ ပစၥည္းသည္ တံေတြးႏွင့္တူ၍ ရြံစရာေကာင္းသည္၊ ထိုပစၥည္းကို သံုးစြဲေနသူ-ဟု ျဖစ္ေပသည္။

ထိုေနာက္တြင္မူ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ အလြန္ႀကီးေလးေသာ ျပစ္မႈမ်ားကို ဆက္ကာဆက္ကာ က်ဴးလြန္ေလသည္၊ အဇာတသတ္အား ခမည္းေတာ္ကို လုပ္ၾကံခိုင္းသည္၊ ဘုရားရွင္ကိုသတ္ရန္ လူသတ္သမားမ်ားကို ေစလႊတ္ေစသည္၊ ဂိဇၩကုဋ္ေတာင္ေျခ၌ ဗုဒၶျမတ္စြာ စၾကႍၾကြ ( လမ္းေလွ်ာက္ ) ေနစဥ္ ေတာင္ေပၚမွ ေက်ာက္တံုးႀကီးကို လိွမ့္ခ်သည္၊ ဘုရားရွင္ကို နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးျဖင့္ တိုက္ေစသည္၊ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔မွ် ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ အသက္ကို အႏၲရာယ္မျပဳႏိုင္ေပ။

အၾကမ္းနည္းျဖင့္ မရသျဖင့္ အႏုနည္းျဖင့္ ၾကံစည္ျပန္သည္၊
ရဟန္းမ်ား-တသက္လံုး
( ၁) ေတာေက်ာင္းေနရန္
( ၂ ) ဆြမ္းခံစားရန္
( ၃ ) ပံသုကူသကၤန္း ေဆာင္ရန္
( ၄ ) သစ္ပင္ေအာက္ေနရန္
( ၅ ) သက္သတ္လြတ္စားရန္ ဟူေသာ အခ်က္ ၅-ခ်က္ကို ဗုဒၶအား တင္ျပသည္၊
ဗုဒၶက လက္ခံေတာ္မမူ။

လက္မခံျခင္းမွာ အေၾကာင္းရွိသည္၊ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ သံဃာဂိုဏ္းခြဲလို၍ မျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ေတာင္းဆိုျခင္းျဖစ္သည္။
ဤ၌ ( ၁ ) ေတာရေက်ာင္းေနမွ တရားရမည့္သူ
( ၂ ) ျမိဳ႔/ရြာ ေက်ာင္းေနမွ တရားရမည့္သူ
( ၃ ) မည္သည့္ေက်ာင္း၌ ေနေန တရားရမည့္သူ
( ၄ ) မည္သည့္ေက်ာင္း၌ ေနေန တရားမရႏိုင္သူ -ဟု ပုဂၢိဳလ္ ၄-မ်ိဳးရွိသည္။

ထိုတြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာက
( ၁ ) နံပါတ္ပုဂၢိဳလ္ကို မိမိအတြက္ တရားထူးရေအာင္၊ သူမ်ားအတုယူႏိုင္ေအာင္ ေတာေက်ာင္း၌သာ ေနေစလိုသည္။
( ၂ ) နံပါတ္ကို ျမိဳ႔/ရြာ ေက်ာင္း၌ပင္ ေနေစလိုသည္။
( ၃ ) နံပါတ္ကိုလည္း သူမ်ား အတုယူႏိုင္ေအာင္ ေတာေက်ာင္း၌သာ ေနေစလိုသည္။
( ၄ ) နံပါတ္ကိုလည္း ပါရမီျဖစ္ေအာင္ ေတာေက်ာင္း၌သာ ေနေစလိုသည္။

သို႔ျဖစ္လွ်င္ ဗုဒၶ၏အလိုေတာ္မွာ ေတာေက်ာင္းဘက္က ၄-ပံု ၃-ပံု အေလးသာေၾကာင္း သိႏိုင္ပါသည္။ ေနာက္အခ်က္မွာလည္း ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အေၾကာင္းမ်ားရွိသည္၊ ေဒ၀ဒတ္ကား မြန္ျမတ္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေတာင္းျခင္းမဟုတ္၊ ဂိုးဏ္းခြဲလို၍သာ ျဖစ္ပါသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ဗုဒၶက ခြင့္ျပဳေတာ္ မမူသည္ကို ေက်နပ္ေလသည္။

ေသခ်င္ေနသူ တေယာက္သည္ အဆိပ္ခြက္ကိုျမင္လွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသလို မိမိအက်ိဳးပ်က္မည့္အလုပ္ကိုပင္ အဟုတ္ႀကီးထင္ကာ သံဃာဂိုဏ္းခြဲ၍ နားမလည္ေသာ ရဟန္းငယ္ ၅၀၀-ကို ေခၚျပီး ဂယာသီသအရပ္သို႔ ထြက္ခြာသြားေလသည္။

မၾကာမီ လမ္းမွားလိုက္ေနေသာ ရဟန္း ၅၀၀-အား အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္တို႔ တရားေဟာရန္ ေရာက္လာၾကသည္၊ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ အဂၢသာ၀က ၂-ပါး ၾကြလာသည္ကို ျမင္၍
( ငါ့တရားကို ႏွစ္သက္၍ ငါ့ဘက္ကူးလာၾကသည္ ) ဟု ထင္ကာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ႏႈတ္ဆက္၍ တရားေဟာရန္ လႊဲအပ္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္၊ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ လက္ရံုး ေကာကာလိက-ကမူ အကဲခတ္မိဟန္တူသည္။
အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္တို႔သည္ လူဆိုးမ်ားျဖစ္သည္၊ မယံုၾကည္ႏွင့္၊
အေရာမ၀င္ႏွင့္-ဟု သတိေပးေလသည္။

မေထရ္ျမတ္ ၂-ပါး တရားေဟာသျဖင့္ ရဟန္း ၅၀၀-တရားထူးရ၍ ဘုရားရွင္ထံ ျပန္ၾကြသြားေသာအခါ ေကာကာလိက-က သင့္တပည့္ရဟန္းငယ္တို႔ကို သာရိပုတၱရာႏွင့္ ေမာဂၢလႅာန္တို႔ ေခၚသြားျပီ-ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေဒ၀ဒတ္ရင္၀ကို ဒူးျဖင့္ တိုက္ႏႈိးေလသည္၊ ထိုဒဏ္ခ်က္ျဖင့္ပင္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ ေသြးအန္၍ မက်န္းမမာ ျဖစ္ရွာသည္။

ကိုးလေလာက္အၾကာတြင္ သတိသံေ၀ဂရ၍ ဘုရားရွင္ကို ဖူးျမင္လိုသျဖင့္ တပည့္မ်ားအား ဘုရားရွင္ထံ လိုက္ပို႔ေပးရန္ ေတာင္းပန္ရွာသည္၊ သင္က်န္းမာစဥ္က ဘုရားရွင္အေပၚ ရန္လုပ္၍ မက်န္းမာမွ ဖူးခ်င္ေနရ သလား-ဟု တပည့္မ်ားကေျပာ၍ လိုက္မပို႔ဘဲေနရာ
ငါကသာ ေနာင္ေတာ္ဘုရားအေပၚ ရန္သူလို သေဘာထားပါသည္၊ ေနာင္ေတာ္ကမူ ငါ့အေပၚ ေမတၱာမပ်က္ပါ-ဟု အမွန္အတိုင္း ေျပာရွာေပသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ သာ၀တၳိျမိဳ႔ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူေနသည္၊ သူ၏တပည့္မ်ားသည္ ဂယာသီသရာဇျဂိဳဟ္နယ္မွ သာ၀တၳိသို႔ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကို ထမ္းစင္ျဖင့္ ယူေဆာင္လာရာ ေဇတ၀န္အနီး ေရကန္အေရာက္တြင္ ထမ္းစင္ကို ေခတၱခ်၍ ေရခ်ိဳးရန္ သြားၾကသည္။

အရွင္ေဒ၀ဒတ္လည္း ထမ္းစင္ေပၚမွထ၍ ေျခႏွစ္ဖက္ကို ေျမႀကီးေပၚ၌ခ်ကာ ထိုင္ေနရွာ၏၊ သူ၏ေျခေထာက္မ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျမႀကီးအတြင္းသို႔ ၀င္သြားရာ ဆြဲႏုတ္၍မရေတာ့၊
သူ၏အျပစ္မ်ား လြန္စြာႀကီးမားသျဖင့္ ဘုရားရွင္အား ကိုယ္ေတြ႔ဖူးျမင္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေပ။

တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျမအတြင္းသို႔ ၀င္သြားရာ လည္ပင္းေလာက္အေရာက္တြင္ ေအာက္ပါစကားမ်ား ရြတ္ဆို၍ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ဘုရားရွင္အား ကန္ေတာ့ခဲ့ေလသည္။

ေနာင္ေတာ္ဘုရားရွင္သည္ တကမၻာလံုးတြင္ အျမတ္ဆံုး အစင္ၾကယ္ဆံုး ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမႏိုင္ဆံုး၊
ဘုန္းကံ အႀကီးမားဆံုး ျဖစ္ေတာ္မူပါသည္၊ ထိုေနာင္ေတာ္ဘုရားရွင္ကို ကၽြႏု္ပ္၏ကိုယ္တြင္ က်န္ရွိေနေသးေသာ ဤအရိုးမ်ား ခ်ဳပ္ပ်က္ခါနီးျဖစ္ေသာ ဤအသက္မ်ားျဖင့္ ေလးေလးျမတ္ျမတ္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ခဲ့ပါသည္။

( အရွင္ပ႑ိတာဘိ၀ံသ )